Pierwsi Duchacze do Polski przybyli w 1921 roku. Od roku 1925 w domu przy ulicy Kujawskiej 117 (dzisiejsze Aleje Jana Pawła 117) w Bydgoszczy pod opieką o. dr Stanisława Kolipińskiego funkcjonował Internat Ducha Świętego, który kształcił młodzież męską w zakresie szkoły średniej. Już w tym początkowym okresie istnienia, pierwsi bracia wyjeżdżali z kraju na misje, a kandydaci na studia seminaryjne do Paryża.
Okres II wojny światowej i czas powojenny zahamowały działalność Zgromadzenia w Polsce, a tym samym jego poszczególnych dzieł. Po „odwilży” w 1956 roku nastąpił powolny, naznaczony olbrzymim wysiłkiem, czas odbudowy. Pojawiali się nowi kandydaci, którzy pragnęli służyć Bogu i ludziom na misjach w myśl duchackiej Reguły Życia. Ich studia (filozoficzno-teologiczne) odbywały się w Seminarium Zagranicznym Księży Chrystusowców w Poznaniu.
Od roku 1976, dzięki staraniom i zabiegom o. Józefa Kolaśnego CSSp, zaistniało Wyższe Seminarium Zgromadzenia Ducha Świętego im bł. Jakuba Lavala. W swych murach przez okres sześciu lat studiów filozoficzno-teologicznych, kształciło i rozwijało wielu młodych ludzi pragnących udzielać się w pracy misyjnej dla większej chwały Boga. Obok własnych wykładowców – ojców ze zgromadzenia, do grona profesorskiego należeli prezbiterzy z różnych diecezji: z Gniezna, Poznania, Pelplina, Włocławka i Gdańska. Wykłady prowadzili także późniejsi księża biskupi, m.in.: ks. abp Edmund Piszcz, ks. abp Marian Gołębiewski, ks. bp Bogdan Wojtuś, ks. abp Zbigniew Kiernikowski i ks. Wojciech Polak Prymas Polski.
Roczny nowicjat odbywał się w osobnym domu, otoczonym wspaniałym nadwiślańskim krajobrazem, w Chełmszczonce, nieopodal Bydgoszczy.
Od października 2000 roku seminarium duchackie stało się filią Wydziału Teologicznego UAM-u. Seminaryjna duchacka biblioteka od 1997 roku należy do Krajowej Federacji Bibliotek Kościelnych – „FIDES”.